-...YA D İ Ğ E R L E R İ !
Birkaç iskemlesi bulunan geniş salonun bir köşesinde sessizce oturan üçbuçuk yaşındaki kız çocuğu huzursuzca kımıldadı. Saçlarının yeni tarandığı ve bozulmasın diye kafasını hiç sallayamadığı belli oluyordu. Üzerine sevimli görünmesini sağlayacak pembe minik çiçek desenli bir elbise giydirmişlerdi.
Salonun kapısından aradabir birkaç küçük çocuk giriyor ve sanki " bu kız daha gitmedi mi? " der gibi bakıyor ve sonra tekrar koşarak çıkıyorlardı. Ama bakışlarında sadece merak yoktu, kıskançlık bu bakışlarda çığlık atıyordu. Çünkü bugün o minik kızın yeni bir ailesi olacak, oradaki diğer çocukların da özlemle beklediği " anne - baba " kelimelerini o kız kullanacaktı.
Bir ara salonun kapısında etrafla pek fazla ilgileniyor gibi görünmeyen bir adam ve bir kadın belirdi.Küçük kız bir an irkildi ve sonra Çocuk Yuvası'nda öğretmen bildiği kadına dönerek korku dolu bir fısıltıyla sordu;"Yeni annem ve babam bunlar mı?"Korkmuştu çünkü gelen adamın sakalları uzamış ve gömleği çok kirliydi.Kadın gülerek "Yok kızım onlar değil.Hem bu adam sadece duvarlara boya yaptığı için gömleği kirli." deyince küçük kızın gerilen dudakları minik bir tebessüm ile yukarı kıvrıldı.
Aradan biraz daha zaman geçti.Küçük kız sıkılmıştı ama uslu durmalıydı çünkü yaramazlık yaparsa yeni anne ve babası belki onu istemezlerdi.Başını önüne eğip küçük parmaklarıyla oynamaya başladı.
Sonra kapıda elbisesinde mavi çiçekleri olan 35 yaşlarında bir kadın ve takım elbise giymiş 40 yaşlarında bir adam belirdi.Adamın elindeki kocaman paketten oyuncak bir ayı burnunu ve bir gözünü çıkarmış, sanki kendisini kucaklayarak uyuyacak çocuğu görmeye çalışıyordu...Kadın iskemlede oturan küçük kızı görünce boğazından tek bir hıçkırık sesi çıktı.Durduğu yerden kımıldayamıyordu.Sesi duyan görevli kadın gelenleri görünce neşeli bir ses ile "Bak kızım geldiler" dedi.
Küçük kız kafasını fazla kaldırmadan hafifçe çevirerek baktı ve gelenleri görünce bir ok gibi yerinden fırlayarak koştu.Bu gelenler kendisini daha önce iki defa Lunapark'a ve hasta olup öksürdüğünde de Doktor amcaya götüren teyze ve amcaydı.Kadın gene bir hıçkırık ile yere çöktü ve küçük kıza sımsıkı sarılarak ağlamaya başladı.Adam da ayakta başını başka tarafa çevirmiş çaktırmadan gözlerini kuruluyordu.Artık onların küçük bir kızı vardı.
Onlar sevgi ile ağlaşırken, salonun öbür tarafından sessizce kalktım ve kapıdan gizlice bakan dört yaşlarındaki oğlan çocuğunun başını okşayarak dışarı çıktım.Gözlerimden akan yaşların yeni oluşan bu aile için değil, kapıdan bakan diğer kimsesiz çocuklar için olduğunu kimseye anlatamadım.O kimsesiz çocukların bakışlarını bir ben gördüm ve oradaki görevli kadın ama o görevli kadın ağlamıyordu.
Lütfen sizler de o kapılardan içeri girin, girin de ister ağlayın ister ağlamayın.
(Bu olay gerçektir.)
Oğuz UZTAN
